Բարի լույս, Հայրենի՛ք

Բարի լույս:

Բոլորս էլ գիտենք, որ այսօրը երեկվա շարունակությունն է:

Թե՞ դեռ մեզնից մեկը միամտաբար կարծում է, որ բացվող օրվա հետ կարող է իր կյանքը լրիվ փոխել, նորից սկսել: Չհավատա՛ք:

Դա կրկին ամերիկյան խոսք -մագիան է երրորդական երկրների հում ուղեղների համար:

Այսինքն` այսօրվա վատն ու լավը կարող եք հանգիստ ջնջել, վաղվանից ամեն ինչ ցնցող կդասավորե՞ք:

Հա՜-հա՜-հա՜...

Բայց մեզ լա՜վ հարիֆցրին...

Ահա 1991 թվականի վերջաբան բանաստեղծությունս «Պարտություններ» շարքից ։

****

Ըմբոստացումս ընդամենը ինքնաճանաչում կգնահատվի,

երբ Ավետյաց Երկիրը վերջապես դառնա

հայրենիքը ոստիկանների ու մանրավաճառների

հակադարձելի խաժամուժի, և առհավետ կխամրեն

առուվաճառքից երիցս խունացած արժեքները:

Ըմբոստացումս սոսկ ինքնակիզում կորակվի

հղփացած ձիադեմերով պոռնկորդիների

ավտոմոտային կրակահերթերի ընդմիջումներին,

պարադոքսները անգիր սերտած

համբակների ճամարտակությունների ընթացքում

և հույսի փշրանքներով կերակրվող

ժողովրդի աներևակայելի գալարումների ընթացքում:

Ըմբոստացումս, հավանաբար, ինքնախարանում կհասկացվի

արգելված խաչբառերի ուշացած վերլուծումով

և արգելված հիշողությունների վերակենդանացմամբ:

Եվ նզովքով, հավիտենս նզովքով շուրթերիս պղծմամբ`

ըմբոստացումս կնշանակի... ինքնասպանություն:

Աշոտ ՄԻՐԶՈՅԱՆ

Հ.Գ.

Տղա՛ եմ ասել:

Այսօրն էլ եմ տեսել:

Բարի՛, արի՛ լույս ամենքին:

Օրհնյալ օր է:

Մեկնաբանություններ